مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا

به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر و شمیم محمدی دارد

گلِ دمیده ز لبهای أطهرت آقا

شبیه حضرت خاتم مدینه العلمی

علوم می چکد از خاک معبرت آقا

چهار هزار حکیم و فقیه و دانشمند

رهین مکتب اندیشه گسترت آقا

اشاره های نگاهت زُراره می سازد

شنیدنی است کرامات محضرت آقا 

و دیده ایم به وقت جهاد اندیشه

هزار مرتبه ما فتح خیبرت آقا

ببین که شیعه‌ی صبح نگاه تو هستیم

در آسمان همیشه منورت آقا

هنوز شیعه و « قال الامامُ صادق» هست

کنار چشمه‌ی جاری ِ کوثرت آقا

مگر نه شیعه‌ی‌ تو در تنور آتش رفت

چگونه سوخت بهشت معطرت آقا

سروده ی یوسف رحیمی

کودک در ابتدای تولد موجودی زیستی است که برای ادامه حیات و تحول جسمانی و روانی خود نیاز به توجه و مراقبت دلسوزانه دارد.
هر چند پیوند مادر و کودک در نه ماه بارداری مادر ایجاد شده، اما پس از تولد نیز تا مدتی نوزاد بخشی از وجود اوست، بخشی که بنا به شرایط روانی، اجتماعی مادر، می تواند خواستنی و مطلوب و یا ناخواسته باشد. همین امر بر کیفیت ارتباط مادر و کودک تأثیر می گذارد و نه تنها در میزان توجه و ارضاء نیازهای مادی و جسمانی کودک موثر می افتد، بلکه رشد و تحول هیجانی و هوشی وی را نیز متأثر می سازد. سرعت رشد انسان از تولد و حتی پیش از تولد تا هفت سالگی مسئله ای است که کم و بیش در سرتاسر جهان به آن توجه کرده اند. اکنون این مرحله را از حساسترین و مهمترین مراحل رشد انسان می دانند، پژوهشهای گوناگون عصر ما نشان داده که اگر در این مرحله ی رشد از نظر جسمی، روانی، تربیتی نسبت به کودک غفلت و کوتاهی شود در مراحل بعد تنها پنجاه درصد از این کوتاهی ها را می توان جبران و پنجاه درصد دیگر جبران ناپذیر خواهد بود.

تعریف مهد کودک: مهد کودک محلی است برای مراقبت ، شناخت استعدادها،‌ پرورش عاطفی، جسمی، هوشی، رفتاری (اجتماعی) گفتاری و رشد خلاقیت

کودکان
هدفهای کلی آموزش و پرورش قبل از دبستان (مهد کودک) را اینگونه می توان فهرست بندی کرد:
- جایگزین حضور مادر شدن در همه اوقاتی که به نیروی کار او در جامعه مورد نیاز است. منظور فقط نگهداری و پرستاری نیست بلکه بهترین جایگزین یعنی توجه به همه ی جوانب پرورش جسمی و معنوی است.
-پایه گذاری ارزشهای انسانی - اخلاقی، اجتماعی، فرهنگی و اعتقادی و مذهبی، در کودکان
-شکوفا کردن استعدادها و توانایی های کودک
- آماده کردن کودک برای ورود به دبستان
هنگام ورود کودک به مهد کودک، مهمترین مسئله تأمین امنیت روانی محیط جدید و ایجاد آرامش برای وی است.
با توجه به تعاریف فوق، هنگام ورود کودک به مهد کودک، مهمترین مسئله تأمین امنیت روانی محیط جدید و ایجاد آرامش برای وی است. خصوصاً کودکان زیر 2 سال که به علت وابستگی شدید به خانواد در بدو ورود نیاز به توجه و مراقبت عاطفی بیشتری دارند.

مهد کودک
پذیرش در مهد کودک بایستی از ساعات کم و به تدریج و همراه با مادر شروع و هر روز نسبت به روز قبل، مدت ماندن کودک بیشتر شود.بعد از مدتی (که نمی توان به طور ثابت و مشخص مدت آن را برای همه بچه ها یکسان در نظر گرفت) کم کم از حضور مادر در مهد کودک کم شود و کودک در غیاب مادر، به صورت کوتاه مدت در مهد بماند و مدتی به همین صورت ادامه پیدا کند تا کودک تدریجاً مورد را بپذیرد. به هیچ وجه ماندن کودک در روزهای اول ورود به مهد کودک به صورت طولانی مدت و بدون همراهی پدر و مادر توصیه نمی شود. اگر کودکی تا سه هفته نتوانست با مهد کودک سازگاری برقرار کند می بایست از نگهداری او در مهد کودک صرف نظر کرد و راه دیگری برای مراقبت او پیدا کرد.

ادامه »

آنگاه که منت گزارد بر وسعت جهان گامهایت

و آنگاه که جبرئیل در نهانخانه گوشت زمزمه ها کرد

کائنات مسخر فرمان آفریدگار

عشق را با تو آموخت

پيامبر صلي الله عليه و آله :
الجَماعَةُ رَحمَةٌ و الفُرقَةُ عَذابٌ ؛
وحدت مايه رحمت ، و تفرقه موجب عذاب است .

قال الله تعالي :
وَاعتَصِمُوا بِحَبلِ اللّه ِ جَمِيعا و لاتَفَرَّقُوا
همگى به ريسمان الهى چنگ زنيد و پراكنده نشويد .

پيامبر صلي الله عليه و آله :
أيُّهَا النّاسُ! عَلَيكُم بِالجَماعَةِ و إيّاكُم و الفُرقَةَ ؛
اى مردم! بر شما باد به جماعت و بپرهيزيد از جدايى .

پيامبر صلي الله عليه و آله :
يَدُاللّه ِ عَلَى الجَماعَةِ و الشَّيطانُ مَعَ مَن خالَفَ الجَماعَةَ يَركُضُ ؛
دست خدا بر سر جماعت است و شيطان با كسى همراه است كه با جماعت ناسازگارى كند .

پيامبر صلي الله عليه و آله :
عَلَيكَ بِالجَماعَةِ ؛ فَإنَّما يأكُلُ الذِّئبُ القاصِيَةَ ؛
با جماعت همراه شو ؛ زيرا گرگ ، گوسفند دورمانده را مى خورد .

امام على عليه السلام :
لَوسَكَتَ الجاهِلُ مَااختَلَفَ النّاسُ ؛
اگر نادان خاموشى مى گزيد ، مردم دچار اختلاف نمى شدند .

امام على عليه السلام :
عَلَيكُم بِالتَّواصُلِ وَالتَّباذُلِ و إيّاكُم و التَّدابُرَ والتَّقاطُعَ ؛
بر شما باد به ارتباط و بخشش به يكديگر و دورى گزيدن از جدايى و پشت كردن به يكديگر .

خداى متعال به ما مسلمانان دستور داده است كه از پيامبر تبعيت كنيم. اين تبعيت، در همه چيز زندگى است. آن بزرگوار، نه فقط در گفتار خود، بلكه در رفتار خود، در هيأت زندگى خود، در چگونگى معاشرت خود با مردم و با خانواده، در برخوردش با دوستان، در معامله‏ اش با دشمنان و بيگانگان، در رفتارش با ضعفا و با اقويا، در همه چيز اسوه و الگوست. جامعه‏ ى اسلامى ما آن وقتى به معناى واقعى كلمه جامعه‏ ى اسلامىِ كامل است، كه خود را بر رفتار پيامبر منطبق كند. اگر به طور صد درصد مثل رفتار آن حضرت عملى نيست - كه نيست - لااقل شباهت به آن بزرگوار باشد؛ عكس جريان زندگى نبىّ‏ اكرم بر زندگى ما حاكم نباشد؛ در آن خط حركت بكنيم.

صحنه‏ ى اول از زندگى پيامبر، صحنه ‏ى دعوت و جهاد
در سه صحنه از صحنه‏ هاى مهم زندگى، جملات مختصرى از آن بزرگوار عرض مى‏كنم. البته در اين باب كتابهاى مفصل نوشته شده است و سخن، طولانى ‏تر و مبسوط تر از آن است كه در گفتارهايى از اين قبيل بشود حق آن را ادا كرد. از هر خرمن گلى، خوشه ‏يى بايد چيد؛ براى اين‏كه در ذهن ما ياد آن بزرگوار هميشه زنده باشد.
صحنه‏ ى اول از زندگى پيامبر، صحنه ‏ى دعوت و جهاد بود. كار مهم پيامبر خدا، دعوت به حق و حقيقت، و جهاد در راه اين دعوت بود. در مقابل دنياى ظلمانى زمان خود، پيامبر اكرم دچار تشويش نشد. چه آن روزى كه در مكه تنها بود، يا جمع كوچكى از مسلمين او را احاطه كرده بودند و در مقابلش سران متكبر عرب، صناديد قريش و گردنكشان، با اخلاقهاى خشن و با دستهاى قدرتمند قرار گرفته بودند، و يا عامه ‏ى مردمى كه از معرفت نصيبى نبرده بودند، وحشت نكرد؛ سخن حق خود را گفت، تكرار كرد، تبيين كرد، روشن كرد، اهانتها را تحمل كرد، سختيها و رنجها را به جان خريد، تا توانست جمع كثيرى را مسلمان كند؛ و چه آن وقتى كه حكومت اسلامى تشكيل داد و خود در موضع رئيس اين حكومت، قدرت را به دست گرفت. آن روز هم دشمنان و معارضان گوناگونى در مقابل پيامبر بودند؛ چه گروههاى مسلح عرب - وحشي هايى كه در بيابانهاى حجاز و يمامه، همه‏ جا پراكنده بودند و دعوت اسلام بايد آنها را اصلاح مى‏ كرد و آنها مقاومت مى‏ كردند - و چه پادشاهان بزرگ دنياى آن روز - دو ابرقدرت آن روز عالم؛ يعنى ايران و امپراتورى روم - كه پيامبر نامه ‏ها نوشت، مجادله‏ ها كرد، سخنها گفت، لشكركشيها كرد، سختيها كشيد، در محاصره‏ ى اقتصادى افتاد و كار به جايى رسيد كه مردم مدينه گاهى دو روز و سه روز، نان براى خوردن پيدا نمى ‏كردند. تهديدهاى فراوان از همه طرف پيامبر را احاطه كرد. بعضى از مردم نگران مى‏ شدند، بعضى متزلزل مى‏ شدند، بعضى نق مى ‏زدند، بعضى پيامبر را به ملايمت و سازش تشويق مى‏كردند؛ اما پيامبر در اين صحنه‏ ى دعوت و جهاد، يك لحظه دچار سستى نشد و با قدرت، جامعه‏ ى اسلامى را پيش برد، تا به اوج عزت و قدرت رساند؛ و همان نظام و جامعه بود كه به بركت ايستادگى پيامبر در ميدانهاى نبرد و دعوت، در سالهاى بعد توانست به قدرت اول دنيا تبديل شود.

صحنه‏ ى دوم از زندگى پيامبر، صحنه‏ ى رفتار با مردم‏
صحنه‏ ى دوم از زندگى پيامبر، رفتار آن حضرت با مردم بود. هرگز خلق و خوى مردمى و محبت و رفق به مردم و سعى در استقرار عدالت در ميان مردم را فراموش نكرد؛ مانند خود مردم و متن مردم زندگى كرد؛ با آنها نشست‏ وبرخاست كرد؛ با غلامان و طبقات پايين جامعه، دوستى و رفاقت كرد؛ با آنها غذا مى‏ خورد؛ با آنها مى‏ نشست؛ با آنها محبت و مدارا مى‏ كرد؛ قدرت، او را عوض نكرد؛ ثروت ملى، او را تغيير نداد؛ رفتار او در دوران سختى و در دورانى كه سختى برطرف شده بود، فرقى نكرد؛ در همه حال با مردم و از مردم بود؛ رفقِ به مردم مى‏ كرد و براى مردم عدالت مى‏ خواست.
در جنگ خندق، وقتى كه مسلمين در مدينه از همه طرف تقريباً محاصره بودند و غذا به مدينه نمى ‏آمد و آذوقه‏ ى مردم تمام شده بود، به طورى كه گاهى دو روز، سه روز كسى غذا گيرش نمى ‏آمد كه بخورد، در همان حال پيامبر اكرم خودش در خندق كندن در برابر دشمن، با مردم مشاركت مى‏ كرد و مانند مردم گرسنگى مى‏ كشيد.

صحنه‏ ى سوم از زندگى پيامبر، صحنه‏ ى ذكر و عبادت الهى‏
و بالاخره صحنه‏ ى سوم از زندگى پيامبر، ذكر و عبادت الهى آن حضرت بود. پيامبر با آن مقام و با آن شأن و عظمت، از عبادت خود غافل نمى ‏شد؛ نيمه‏ ى شب مى‏ گريست و دعا و استغفار مى‏ كرد. ام‏ سلمه يك شب ديد پيامبر نيست؛ رفت ديد مشغول دعا كردن است و اشك مى‏ ريزد و استغفار مى ‏كند و عرض مى‏كند: «اللّهم و لا تكلنى الى نفسى طرفة عين». ام ‏سلمه گريه‏ اش گرفت. پيامبر از گريه‏ ى او برگشت و گفت: اين‏جا چه مى‏ كنى؟ عرض كرد: يا رسول‏اللَّه! تو كه خداى متعال اين‏قدر عزيزت مى‏ دارد و گناهانت را آمرزيده است - «ليغفرلك اللَّه ما تقدّم من ذنبك و ما تأخّر» - چرا گريه مى‏ كنى و مى‏ گويى خدايا ما را به خودمان وانگذار؟ فرمود: «و ما يؤمننى»؛ اگر از خدا غافل بشوم، چه چيزى من را نگه خواهد داشت؟ اين براى ما درس است. در روز عزت، در روز ذلت، در روز سختى، در روز راحتى، در روزى كه دشمن انسان را محاصره كرده است، در روزى كه دشمن با همه‏ ى عظمت، خودش را بر چشم و وجود انسان تحميل مى‏ كند، و در همه‏ ى حالات خدا را به ياد داشتن، خدا را فراموش نكردن، به خدا تكيه كردن، از خدا خواستن؛ اين، آن درس بزرگ پيامبر به ماست.

گزیده‌ای از خطبه‏ هاى نماز جمعه‏ ى تهران‏ 05/ 07/ 70

منبع: http://farsi.khamenei.ir

امام باقر(ع) افزود: پس از آن كه امام حسن مجتبى(ع) به شهادت رسيد؛ و اصحاب و ياران، جنازه مطهّرش را غسل داده و بر جايگاه نماز حضرت رسول بردند؛ و بر جنازه اش نماز گذاردند، آن هنگام كه خواستند - بر اساس وصیت آنحضرت- پيكر مقدّسش را براى وداع با جدّ بزرگوارش، به سمت مسجد و قبر مطهّر رسول گرامى اسلام صلوات اللّه عليه حركت دهند، مامورين عايشه سريع به او خبر دادند كه جنازه را به سمت قبر مطهّر مى برند و مى خواهند او را كنار پيغمبر اسلام دفن كنند.
عايشه سوار بر قاطرى شده و به همراه عدّه اى ديگر مانع این کار شده و فريادكنان گفتند: جنازه نبايد وارد حرم گردد، چون من در آن خانه سهيم هستم.
در اين هنگام امام حسين(ع) فرمود: اى عايشه! تو و پدرت از قديم الايّام حرمت رسول خدا را شكستيد؛ و بدانيد كه فرداى قيامت بايد پاسخ ‌گوى كردار و برخوردهاى خود باشيد.
و پس از آن، جنازه مقدّس را به سمت قبرستان بقيع حركت دادند و در آن جا دفن كردند.

اصول كافى : ج 1، ص 300، ح 1.

پیامبر(ص):

إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَيْراً فَقَّهَهُ فِي الدِّينِ، وَ زَهَّدَهُ فِي الدُّنْيَا، وَ بَصَّرَهُ بِعُيُوبِ نَفْسِهِ.

هرگاه خداوند به بنده ای اراده خیر کند اورا دین فهم و زاهد در دنیا و آگاه به عیوبش گرداند.

الکافی ،ج2،ص130