مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

صاحب دلی برای اقامه نماز به مسجدی رفت. نمازگزاران او را شناختند و خواستند که پس از نماز، بر منبر رود و آنها را پند گوید. او نیز پذیرفت.

نماز جماعت تمام شد. چشم ها همه به سوی او بود. مرد صاحب دل برخاست و بر پله نخست منبر نشست. بسم الله گفت و خدا و رسولش را ستود. آنگاه خطاب به جماعت گفت: «مردم! هر کس از شما که می داند امروز تا شب خواهد زیست و نخواهد مرد، برخیزد.»

کسی برنخاست.

گفت:« حالا هر کس از شما که خود را آماده مرگ کرده است، برخیزد.»

باز کسی برنخاست.

سری به نشانه تأسف تکان داد و گفت: « شگفتا از شما که به ماندن اطمینان ندارید، اما برای رفتن نیز آماده نیستید!»

در آن روزی که گمراهان علم کردند «ملّت» را

و نسبت با «امامت» را

و دوران «ریاست» را

و رنگی از «سیادت» را

و دوری از «سیاست» را . . .

.

.

.

نفهمیدند از این ملت «کیاست» را

اطاعت «از امامت» را

شعار از «ولادت تا شهادت با ولایت» را . . .

9دی، عرق شرم امت را در طول تاريخ به خاطر بی بصيرتی در ماجرای سقيفه پاک کرد.

9 دی، درد کوته بينی حکميت را تا حدودی التيام داد و بر آن مرهمی شد.

9 دی، سوزش خيانت جمل و نهروان را کمی خنک کرد و از تکرار غربت 25 ساله جلوگيری کرد.

9 دی، فرق کوفه و تهران، عراق و ايران را نشان داد و آب رفته را به جوی بازگرداند.

9 دی، ايران، بدون خواست سفير حسين، بيعت مجدد کرد و بر سر بيعتش ماند.

9 دی، ندای هل من ناصر بلند نشد ولی فرياد لبيک يا حسين تا آسمان به گوش همه رسيد.

9 دی، شش ماهه، سه ساله، جوان، پير، زن، مرد، ويلچری، شيميايی و … داشت.

9 دی، نه دی زمستان بود ولی درخت انقلاب در آن سرمای زمستان گل داده بود.

9 دی، در ايران بود ولی پايه های کاخ سفيد در مکان و کاخ سبز معاويه در زمان را لرزاند.

9 دی، قيام مختار نبود، ولی اگر مختار هم زنده بود در مقابل آن کرنش می کرد.

9 دی، مانور اعلام آمادگی ياران آخر الزمان مهدی (عج) بود.

9 دی، شروع حرکت و يک فرهنگ بود يعنی «عزت خواهي»

9 دی، يک روز بود ولی خيرٌ مِن الفِ شَهر بود.

9 دی، مبيّن کوثر و ابتر بود که گفتند خامنه ای کوثر است، دشمن او ابتر است.

9 دی، عاشورا بود و ايران کربلا.

9 دی، ثمره ی خون شهيد آيت ها، مطهری ها، بهشتی ها، باکری ها، همت ها و … بود.

9 دی، تاريخ نبود، بلکه خود تاريخ ساز بود.

9 دی، روز بخشش فريب خوردگان و روز غضب بر فتنه گران توسط امت بود.

9 دی، آموخت که نيازی نيست هميشه وليّ در بين باشد بلکه کافی است وليّ در دل باشد.

9 دی، غدير خم بود در کوير قم و سراسر ايران.

9 دی، نور بصيرت الهی بود در دلهای امت.

قوى ‏ترین و آخرین ضربه را ملت در روز نهم دى و بیست و دوى بهمن وارد کرد. کار ملت ایران در بیست و دوم بهمن، کار عظیمى بود، نُه دى هم همین جور. یکپارچگى ملت آشکار شد.دلها دست خدا است. خداى متعال این دلها را وسط صحنه آورد، ملت ایران عظمت خودش را نشان داد..

‏9 دى؛ ایام‏اللَّه به معنى حقیقى کلمه‏ (19/11/1388)
 نُه دى و بیست و دوى بهمنِ پارسال جزو ایام‏اللَّه - به معنى حقیقى کلمه - بود. دلها دست خدا است. خداى متعال این دلها را وسط صحنه آورد، ملت ایران عظمت خودش را نشان داد.

9 دى؛ تجلى روح دیانت حاکم بر دلهاى مردم‏ (21/9/1390)
 حضور عظیم و خروشان مردمى در 9 دى 88، تجلّى بارزى از هویت و ماهیت انقلاب، یعنى روح دیانت حاکم بر دل‏هاى مردم بود.

9 دى؛حرکت در سایه دین و تحقق وعده‏هاى الهى‏ (21/9/1390)
 نهم دى 88، حادثه کوچکى نیست، بلکه آن حرکت عظیم و ماندگار مردمى، شبیه حرکت بزرگ ملت در روزهاى اول انقلاب است و باید تلاش شود در سالگرد این حماسه، حرف اصلى ملت ایران، یعنى حرکت در سایه دین و تحقق وعده‏هاى الهى تبیین شود.

کاملاً شبیه صدر اسلام و روزهاى پیروزى انقلاب‏ (21/9/1390)
حماسه نهم دى، از این منظر کاملاً شبیه صدر اسلام و همچنین روزهاى پیروزى انقلاب است؛ در این روز، مردم بر اساس وظیفه دینى خود به میدان آمدند تا نشان دهند برخلاف تبلیغات فتنه‏گران، مردم ایران ضمن پایبندى به نظام جمهورى اسلامى، از عزم و اراده دینى استوار برخوردارند.

عناصر حماسه ماندگار 9 دى‏ (21/9/1390)
1. حضور گسترده مردم‏
 هنر اصلى امام خمینى(ره)، وارد کردن مردم به صحنه بود و در هرجایى که مردم با شجاعت، بصیرت و عمل متناسب با ایمان خود، وارد میدان شدند، تمام مشکلات و بزرگترین موانع در مقابل اراده مردم از بین مى‏رود.

 یکى از چالشها(ى بزرگى که پیش روى انقلاب بود)، چالشهاى فتنه‏انگیزى بود که در فتنه‏اى مثل هجدهم تیر سال 78 و فتنه سال 88، با فاصله ده سال، این‏ها در تهران راه انداختند. امیدوار بودند که بتوانند با این فتنه، نظام را شکست بدهند؛ ضربه وارد کنند، اما به‏عکس شد. در فتنه هجدهم تیر، پنج روز بعد از این‏که فتنه‏گران، فتنه خود را شروع کردند، مردم آن حرکت عظیمِ 23 تیر را نه فقط در تهران، بلکه در سایر شهرها به راه انداختند.

(20/7/1390)در فتنه 88، دو روز بعد از حوادث عاشورا، آن قضیه عظیم نهم دى به راه افتاد. همان وقت بعضى از ناظران خارجى که از نزدیک دیده بودند، در مطبوعات غربى نوشتند و ما دیدیم که گفته بودند آنچه در نهم دى در ایران پیش آمد، جز در تشییع جنازه امام(ره)، چنین اجتماعى، چنین شورى دیده نشده بود. این را مردم کردند. حضور مردم اینجورى است..

2.  ایمان دینى مردم‏
 (21/9/1390)آن معجزه‏گرى که همه مردم را بسیج کرده، به صحنه مى‏آورد و با وجود همه سختى‏ها، آنان را در صحنه نگه مى‏دارد، ایمان قلبى و دینى است، چرا که بر اساس ایمان دینى، شما در هر شرایطى پیروز خواهید بود و شکست معنایى ندارد.

(19/11/1388) راز ماندگارى این انقلاب، اتکاى به ایمانها است، اتکاى به خدا است. لذا شما مى‏بینید آن روزى که توده عظیم مردم در سرتاسر کشور احساس کنند که دشمنى‏اى متوجه انقلاب است، احساس کنند که دشمنىِ جدى‏اى وجود دارد، بدون فراخوان حرکت مى‏کنند مى‏آیند. روز نهم دى شما دیدید در این کشور چه اتفاقى افتاد و چه حادثه‏اى پیش آمد. دشمنان انقلاب که همیشه سعى مى ‏کنند راهپیمایى‏ هاى میلیونى را بگویند چند هزار نفر آمده‏اند - تحقیر کنند، کوچک کنند - اعتراف کردند و گفتند در طول این بیست سال، هیچ حرکت مردمى‏اى به این عظمت در ایران اتفاق نیفتاده است، این را نوشتند و گفتند. آن کسانى که سعى در کتمان حقائق درباره جمهورى اسلامى دارند، این را گفتند. علت چیست؟ علت این است که مردم وقتى احساس مى‏کنند دشمن در مقابل نظام اسلامى ایستاده است، توى میدان مى‏آیند. این حرکتِ ایمانى است، این حرکتِ قلبى است، این چیزى است که انگیزه خدایى در آن وجود دارد، دست قدرت خدا است، دست اراده الهى است، این چیزها دست من و امثال من نیست، دلها دست خدا است. اراده‏ها مقهور اراده پروردگار است. وقتى حرکت خدایى شد، براى خدا شد، اخلاص در کار بود، خداى متعال اینجور دفاع مى‏کند، لذا مى‏فرماید: «انّ اللَّه یدافع عن الّذین امنوا». این را دشمنان نظام اسلامى نمى‏فهمند، تا امروز هم نفهمیدند، لذا تهدید مى‏کنند، حرف مى‏زنند، روشهاى گوناگون را به کار مى‏گیرند، به خیال خودشان مى‏گردند نقطه ضعف براى جمهورى اسلامى پیدا کنند.

9 دى؛ دلبستگى مردم به نظام‏ (16/5/1390)
 کمتر کشورى در دنیا وجود دارد که اعتمادى را که مردم ایران نسبت به نظام جمهورى اسلامى دارند، نسبت به نظام حکومتى خود داشته باشند. دلیل این اعتماد هم همین پدیده‏هاى روشنى است که جلوى چشم همه است. باز یک عده‏اى این‏ها را نمى‏بینند، هى دم از بى‏اعتمادى مردم مى‏زنند؛ نخیر، مردم به نظام اعتماد دارند. این راهپیمایى‏ها مربوط به نظام است؛ مربوط به هیچ دولتى، مربوط به هیچ جریان خاصى نیست؛ مال نظام است. شما ببینید مردم در این حرکت عظیم چه مى‏کنند؛ در سرماى بیست و دوى بهمن، در ماه رمضان با دهان روزه؛ چه اوقاتى که هوا سرد بود، چه حالا که هوا گرم است. این نشان‏دهنده علاقه‏مندى و دلبستگى مردم به نظام است.

اعتماد به نظام، از این بهتر و روشن‏تر نمى‏شود. این حضور، حضور بسیار پرمعنایى است. علاوه بر این، در موارد خاص، مثل نهم دى سال 88، به‏مجرد این‏که مردم احساس کردند حرکتى که شروع شده است، متوجه به نظام است، متوجه به انقلاب است، متوجه به شخص خاص و دولت خاصى نیست، آن حرکت عظیم را از خود نشان دادند. اینجور نبود که فقط جوانهاى پرشور به میدان بیایند؛ همه آمدند. حادثه نهم دى یک حادثه عجیبى است؛ به خاطر دلبستگى مردم به نظام بود. این‏ها نشان‏دهنده اعتماد مردم است.

9 دى؛ نشانه بیدارى و هشیارى مردم‏(8/10/1389)
 فتنه سال گذشته جلوه‏اى از توطئه دشمنان بود؛ فتنه بود. فتنه یعنى کسانى شعارهاى حق را با محتواى صددرصد باطل مطرح کنند، بیاورند براى فریب‏دادن مردم، اما ناکام شدند. هدف از ایجاد فتنه، گمراه‏کردن مردم است. شما ملاحظه کنید؛ مردم ما در مقابله با فتنه، خودشان به پا خاستند. نهم دى در سرتاسر کشور مشت محکمى به دهان فتنه‏گران زد. این کار را خود مردم کردند. این حرکت - همان طورى که گویندگان و بزرگان و همه بارها گفته‏اند - یک حرکت خودجوش بود؛ این خیلى معنا دارد، این نشانه این است که این مردم بیدارند، هشیارند. دشمنان ما باید این پیام را بگیرند. آن کسانى که خیال مى‏کنند مى‏توانند میان نظام و میان مردم جدایى بیندازند، ببینند و بفهمند که این نظام، نظام خود مردم است، مال مردم است. امتیاز نظام ما به این است که متعلق به مردم است. آن کسانى که با همه وجود، نظام جمهورى اسلامى را و اسلام را و این پرچم برافراشته را در این کشور نگه داشته‏اند، در درجه اول خود مردمند؛ دشمنان ما این را بفهمند.

ادامه »

از بررسی روایاتی که دوره ی غیبت را به تصویر می کشند، این نتیجه به دست می آید که مردم به انواع گرفتاری ها و مشکلات دچار می شوند و شیطان از شیوه و ابزارهای مختلفی جهت آسیب زدن به ایمان و عقاید افراد استفاده می کند. به منظور حفظ آحاد جامعه ی اسلامی در مقابل این خطرات، وظایفی در مجموعه ی تعالیم اسلام و رهنمودهای ائمه اطهار مقرر شده است، تا مردم از طریق عمل به آنها خود را از هر عاملی که آن ها را در این دوره تهدید می نماید، رهایی بخشند. از جمله ی این تکالیف، دعا برای فرارسیدن زمان ظهور حضرت امام زمان (عج) است . در توقیعی که از ناحیه ی آن حضرت در زمان نایب دوم ایشان خطاب به” اسحاق بن یعقوب” صادر شده است، با صراحت آن حضرت به مسلمانان سفارش می کنند که جهت هرچه زودتر واقع شدن امر ظهور، زیاد دعا کنید . اگر از این نظر به سیره ی سایر معصومین ( علیهم السلام) مراجعه کنیم، به وضوح می بینیم، همه ی آنها برای ظهور حضرت دعا می کردند و از پیروان خود هم می خواستند، از این امر غفلت ننمایند .
در زمینه ی دعا برای فرج امام زمان (عج) نقل شده است که حضرت امام صادق (ع) در روز بیست و یکم رمضان، در حال سجده با این عبارات با خدای خود راز و نیاز می کردند :
” پروردگارا درود و صلوات بر پیامبراکرم و اهل بیتش بفرست و اذن فرج و ظهور آن کسی را عنایت کن که با فرج او، فرج اولیا و برگزیدگان از خلق تو حاصل می شود. ای پروردگار جهانیان در این کار تعجیل بفرما.” و حضرت امام حسن عسکری (ع) در ضمن اشاره به مشکلات موجود در دوره ی غیبت در این باره می فرمایند : ” کسی در این شرایط از هلاکت و نابودی نجات پیدا نمی کند، مگر این که خداوند او را به دعا برای تعجیل فرج و ظهور موفق بگرداند.”

آیا به راستی دعای شیعیان برای فرج ، چه تأثیری می تواند در پی داشته باشد؟ در بسیاری از روایات تصریح شده است که دعا از اسباب قضا و قدر است، می تواند تغییر در سرنوشت حتمی انسان به وجود آورد و چه بسا علت محرومیت از بعضی امور در نتیجه ی ترک دعا باشد. خلاصه وقتی دعا را بر طبق جهان بینی اسلامی از جمله ی اسباب تغییر دانستیم، می توانیم بگوییم، دعا برای تعجیل فرج اگر همراه با سایر شرایط خاص خود باشد، چه بسا به مرحله ی اجابت حق برسد و جهان از اسارت در دست ستمگران نجات پیدا کند و اصولاً اگر دعا از چنین اثری برخوردار نبود، این همه سفارش و تأکید بر آن بی معنی می شد. گذشته از آن، از روایت حضرت امام حسن عسکری ( علیه السلام) که فرمودند :
“کسی در این شرایط از هلاکت و نابودی نجات پیدا نمی کند، مگر این که خداوند او را به دعا برای تعجیل فرج و ظهور موفق بگرداند “، به خوبی استفاده می شود که دعا برای فرج از جمله ی اموری است که افراد را از هلاکت و نابودی نجات می بخشد.
بدون ترديد دعا كردن براى حضرت صاحب الزمان (عج) نصرت و يارى اوست چون يكى از انواع نصرت، يارى كردن به زبان است و دعا براى آن حضرت يكى از اقسام يارى كردن به زبان است. خداوند در قرآن مجيد مى فرمايد: “و هرگاه مورد محبت و ستايش قرار گرفتید، به گونه ی بهتر يا نظير آن جواب دهيد.” واضح است كه دعا از بهترين انواع نيكى است، پس اگر مؤمن براى مولاى خود خالصانه دعا كند مولايش نيز براى او دعا مى كند و دعاى آن بزرگوار كليد همه خيرات و بركات و رستگاريهاست.
مولای من، در عبور از گذر لحظه ها، در تپش مدام زمين و نگاه زهرآلود زمان، دستهاي ما تو را مي طلبد.
مهر در سراشيب جاده ي عمل زير چرخهاي سنگين ستم له مي شود در نبودت! تو ما را رها نخواهي کرد و ما هر روز و هر ساعت و حتي هر ثانيه در آرزوي زيارت رخ چون خورشيدت، دست بر آسمان داريم و در محمل نياز، از پروردگار بلند مرتبه، ظهور پرشکوه تو را تمنّا مي کنيم.

اللهم عجّل لولیّک الفرج

منبع: http://dari.irib.ir