مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

انسان واقعی

ابوعلی سینا در کتاب الاشارات خود می گوید:

« مَنْ تَعَوَّدَ اَنْ یُصَدِّقَ بِغَیْرِ دَلیلٍ فَقَدِ انْخَلَعَ مِنْ كَسْوَةِ الاِْنْسانِیَّةِ»

هر كس كه عادت كرده حرف را بدون دليل قبول كند، او از لباس آدمی‏ بيرون رفته. يعنی آدم حرف را بدون دليل نمی‏پذيرد. نقطه مقابلش كسانی هستند كه عادت دارند هر چيزی را بی‏دليل انكار كنند. اين هم بد است.

او می‏گويد: « كُلُّ ما قَرَعَ سَمْعَكَ مِنَ الْغَرآئِبِ فَذَرْهُ في بُقْعَةِ الامْكانِ، ما لَمْ يَذُدْكَ عَنْهُ قآئمُ الْبُرْهان »

اگر يك چيز عجيبی شنيدی، مادامی كه دليلی بر امكان يا عدم امكانش‏ نداری رد نكن؛ و قبول هم نكن. بگو ممكن است باشد. انسان واقعی آن است‏ كه قبول و ردّش بر معيار دليل باشد، و هر جا كه دليل نبود «لا ادری» و «نمی‏دانم» بگويد. [1]

پی نوشت :
1. شهید مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام ، ص 281