مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

امام علی(ع):    

مَن يَكتَسِبْ مالاً مِن غَيرِ حِلِّهِ يَصرِفْهُ في غَيرِ حَقِّهِ.

 كسى كه مالى را از راه ناروايش به دست آورد، آن را به ناروا خرج كند.

غرر الحكم ،ص355

ولادت بابرکت تجسم عینی زهد و علم و عفاف و شهامت

بر رهروان راه زینب علیها السلام مبارک باد

برای تو می‌نویسم، ای زینب! ای که فریاد با تو آغاز شد و بیداد با تو رسوا! ای آزاد اسیر! ای قامت سبز اعتراض! ای نهال بارور ایثار! ای جاری زلال متانت! ای آیه صراحت و عفت! ای آذرخش خشم! ای مظهر لطافت و رحمت! چگونه می‌توان تو را گفت، تو را نوشت. قلم در ابهامِ شناختت مانده است. انسان، در زیبایی کامل در تو متجلی است.

چه کسی را می‌توان یافت که در هنگام توهین، در های‌وهوی کشنده انبوه مردمان، در کوچه‌های تهمت و تحقیر، در خنده‌های شوم پلیدان، آرام و بی‌هراس این‌گونه پرصلابت و قاطع، رگبار تند سخن را بر قلب‌های سخت خفتگان، چون آتشی مذاب جاری کند.

کیست که در چنین هنگامه سراسر خون و رنج و درد و تنهایى،‌هنوز فریادی برای کشیدن و سخنی برای گفتن و توانی برای ایستادن داشته باشد.

خدایا چگونه باور کنم، چگونه می‌توانم شانه‌های ظریفی را در زیر کوهساران سنگین این همه فاجعه، ایستاده ببینم؟
زینب(س) آیه‌های توانایی انسان را نوشت و سرود قدرت ایمان را سرود و شعر بلند رسالت را نگاشت.

محمدرضا سنگرى،‌سوگ سرخ، انتشارات تربیت، 1370، صص 59 و 60.

پیامبر (ص):

مَنْ قَامَ عَلَى مَرِيضٍ يَوْماً وَ لَيْلَةً بَعَثَهُ اللَّهُ مَعَ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ الرَّحْمَنِ. 

هرکس یک شبانه روز از مریضی پرستاری کند

خداوند روز قیامت او را با ابراهیم خلیل مبعوث می کند.

بحارالانوار،ج78،ص225

مردى از على (ع) سوال كرد:

اى پسر عموى ! بهترين خلق خدا! سجده اول در نماز چه معنى دارد؟
 

حضرت فرمود: معنايش اين است كه: خداوندا! تو مار از اين خاك آفريدى .

و چون سر بر مى دارى معنايش اين است كه :

خداوندا! ما را از خاك آفريدى و نشو و نمو دادى.

و در سجده دوم يعنى : خدايا! تو ما را به خاك باز خواهى گرداند.

و چون سر برداشتى يعنى : باز مرتبه ديگر در روز قيامت ،

ما را از خاك بيرون خواهى آورد.

من لا يحضره الفقيه ، حديث 930، ج 1، ص 314.

مى‏گويند در هزاران سال پيش در يكى از مناطق يونان، معبدى بود كه به «معبد دلف» معروف بود. بر سر آن معبد سنگى در برابر ديدگان نهاده بودند كه روى آن سنگ با خط درشت زيبا نوشته بود: «خود را بشناس».

          اى خسته درون تو نهالى است             كز هستى آن ترا كمالى است‏

             اى سايه‏نشين هر درختى             بنشين به كنار خويش لختى‏

و به فرموده حضرت على عليه السلام: اتَزْعَمُ انَّكَ جِرْمٌ صَغْيِرٌ وَفيْكَ انْطَوىَ الْعالَمُ الْاكْبَر وَانْتَ الْكِتابُ الْمُبِيْنُ الَّذِى بِاحْرُفِهِ يَظْهَرُ الْمضْمَرُ (1) «گمان برده‏اى كه موجود ناچيز هستى، نه اين گمان غلط است، تو كسى هستى كه عالم بزرگ و جهان آفرينش در تو خلاصه شده، تو آن كتاب آشكارى هستى كه به آراسته شدن به حقايق تمام استعدادها و هنرهايت شكوفا مى‏گردد».

خودشناس، در راه آراستن خويش به حسنات و زدودن رذايل از صفحه الهى نفس است. اگر انسان خود را نشناسد، از كجا خواهد دانست در دنياى عقل و روحش چه مى‏گذرد و چه خطوط آلوده در تاريكى، بر صفحه جهان و ورق نفس، نقش بسته است؟

قال على عليه السلام:

افْضَلُ الْعَقْلِ مَعْرِفَةُ الْانْسانِ نَفْسَهُ فَمَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ عَقَلَ وَمَنْ جَهِلَها ضَلَّ .(2)

 «برترين خرد، خودشناسى انسان است؛ پس هر كس خود را شناخت خردمند و هر كس خود را نشناخت گمراه شد».

1- ديوان اميرمؤمنان على عليه السلام: 175. شرح الاسماء الحسنى: 1/ 12.

2-  میزان الحکمه / ج7/ص162/ح12330

منبع: http://www.erfan.ir