ای میله های سرد تحکّم خدا حافظ ...
جمعیت فوج فوج خودش را به فرودگاه میرساند.
ایران دریایی شده بود خروشان که میخواست در اقیانوس قلب تو حل شود.
چشمها آسمان را نگاه میکرد،
همچون منجمّی که میخواهد مهمترین ستاره را پس از سالها دوباره رصد کند.
ایران قلبی شده بود که هر لحظه در انتظار این واقعه سرنوشتساز میتپید.
خیابانها با دسته گلهای مردم تزئین شده بود…
زمین از شور این دیدار در پوست خود نمیگنجید.
آسمان آنقدر پاک نفس میکشید که گویی آزادترین لحظه را به خود میبیند.
زمان، دوران ستم را به عقب و عقبتر میراند تا به آخرین دقایق خود برساند.
عقربهها هم انگار طاقت حتی یک دقیقه را نداشتند.
همه چیز و همه کس میخواست زودتر خود را به لحظه موعود برساند.
به آن لحظات باشکوه، به آن لحظات به یاد ماندنی،
لحظه دیدار یک پیر با مریدانش،
لحظه پیوستن دریا به اقیانوس، لحظه رهایی پرندگان، لحظه شکستن زنجیرها،
لحظه به پایان رسیدن سالهای دوری و غربت.
آری، تو آمدی با آن نگاه نافذت، با همان ابهت همیشگیات و با آن کلام شیوایت.
ای روح بلند، خدا را در تمام زندگیات دیدیم و پاکی را در تمام وجودت یافتیم.
ای سراسر پاکی؛ ای سراسر ایمان!
نمیدانم آن لحظهای که آرام در آسمان خدا پرواز میکردی،
چه نیرویی ترس را در نظرت هیچ شمرد؟
و چه قدرتی تو را همچون پرندهای سبکبال به آشیانه رساند؟
آن روز فوج فوج مردم مرواریدهای اشکشان را تقدیم تو میکردند،
و تنها حضور تو، پاسخ این همه اشتیاق بود.
آرام و مهربان از پلّههای هواپیما پایین آمدی؛
قدم در بوستانی میگذاشتی که باغبان گلهایش خودت بودی.
آری! اینها همان «یاران در گهوارهاند»
که امروز با پای برهنه سر از پا نمیشناسند.
اینها همان جوانانی هستند که «امید و آینده این کشورند».
ای میلههای سرد تحکّم خدا حافظ …
منبع: http://www.sobheshaft.ir