مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

تنها 4 روز… تا برترین عید الهی باقی است

پنج‌شنبه چهاردهم ذی‌الحجّة سال دهم هجری قمری، 23 اسفند سال دهم هجری شمسی، چهاردهم مارس 632 میلادی

در این روز مکّه با میهمان عزیز خود پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه و آله، برای همیشه وداع می‌کند. به فرمان الهی، حاجیان به حرکت درمی‌آیند و سیل جمعیّت که بیش از یکصدوبیست هزار نفر است، به همراه آن حضرت سفر پنج روزه تا غدیر را آغاز می‌کنند. حتی پنج هزار نفر از اهل مکّه و دوازده هزار نفر از اهل یمن، در جهت مخالف مسیر سرزمین خود، برای درک مراسم غدیر همراه حضرت آمده‌اند.

زمان ابلاغ آخرین رسالت نبوی هر لحظه نزدیک‌تر می‌شود و پیامبر همچنان اندیشناک از سرانجام این رسالت است. دوست و دشمن در این که امیرالمؤمنین علیه السلام تنها فرد شایسته برای جانشینی رسول خداست ، شک ندارند؛ چرا که او اوّلین مسلمان و نخستین نمازگزار در پشتِ سر پیامبر صلی الله علیه و آله است. در دعوت نزدیکان- که به “یومُ الإنذار” نام بردار شده است- او برادر، وصی و جانشین پیامبرمعرّفی می‌شود. در لیله المبیت (شب هجرت)، اوست که جان فدای نبوّت می‌کند. در بدر، اوست که کمر شرک را می‌شکند. آسمان اُحد برای او سرودِ «لافتـی الّا علی، لا سیف إلّا ذوالفقار» می‌سراید. خیبر را او فاتح است. جای جایِ قرآن مشحون از فضایل و مناقبِ اوست و این همه را رسول خدا صلی الله علیه و آله بهتر از هر کسی می‌داند… اما فتنه جویانی در میان پیروانش دارد، که دلهایشان از حسد و کینه نسبت به علی مرتضی علیه السلام لبریز است.

«یا علی، لا یُحبُّکَ إلّا مؤمنٌ و لا یُبغِضُکَ إلّا منافقٌ.»1

«علی جان، تو را جز مؤمن دوست نمی‌دارد و جز منافق کسی تو را دشمن نیست.»

قلبی که جایگاه ایمان است، علی را دوست دارد. آری، امیرالمؤمنین و اولاد او علیهم السلام محور محبّت الهی‌اند. دوستدار ایشان دوستدار خداست و دلهای اهل ایمان به سویشان پر می‌کشد و چه زیبا فرموده است امام حسن عسکری علیه السلام:

«فرزندم، مهدی! بدان که دل‌های مردم طاعت پیشه و با اخلاص، به سان پرنده‌ای که بسوی لانه پر می‌کشد، مشتاقانه راهی کوی توست.»2

1. برخی مدارک از اهل سنّت: أسنی المطالب/ص8، جامع ترمذی/2/ص229، صحیح مسلم

2. بحارالانوار/52/ص35