مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

روزهای پایانی ماه صفر است که دل امت اسلام را می‌لرزاند و آرام و قرار از چشمانشان می‌برد تا نشان دهد داغ سنگینی کدامین وجود پاک و مقدس بر دل زمین خواهد ماند.

مدینه امشب را با اضطرابی خوفناک از آینده پس از محمد(ص) به صبح می‌رساند. امشب اصحاب، انصار و مهاجرین دست به دعا که‌ ای کاش سایه محبت و رهبری رسول الله از سرشان نرود.

امشب قلب علی(ع) و فاطمه(س) دردی عظیم را تنگ در برگرفته است و شاید آنچه بیش از پیش موجب تشویش است تصور مدینه بدون محمد(ص) است.

امشب زمین حجاز نقطه اشتراک نگاه عرشیان و عاشقان است. و فردا روحی عظیم با ملک الموت همراه شده و سنگینی وجود با برکتش هفت آسمان را می‌لرزاند.

اما حقیقتا از فردا تنها علی(ع)، فاطمه(س)، و مردم حجاز یتیم نخواهند شد، از فردا روزی است که تاریخ پدرش را از کف خواهد داد و درد بی‌پدری تا هزار و 400 سال بعد و قرون پس از آن نیز همچو مهری بر پیشانی‌اش خواهد ماند.

قرآن کریم که آیه آیه‌اش بر قلب پاک رسول الله(ص) نازل شد چه سفارش‌ها که پیرامون برخورد با یتیم می‌کند. بار‌ها و بار‌ها از یتیم نوازی سخن می‌گوید و بندگان را به رعایت حق بی‌سرپرستان سفارش می‌کند.

از فردا روزی انسانیت است که پدرش را دیگر نخواهد دید، و چگونه بندگان خدا پاسخگوی رفتارشان با این یتیم خواهند بود؟ چگونه در محضر عدل الهی پاسخگو هستند کسانی که زیر پرچم رسول الله و با برزبان راندن نام مبارکش سر‌ها می‌برند و هلهله‌ها می‌کنند؟

هزار و 400 سال است که انسانیت یتیم را آدمیان فراموش کرده‌اند و تنها از او پرچمی برای پیشبرد شعار‌هایشان ساخته‌اند. چگونه می‌توان پاسخگوی این همه شقاوت در حق آن بود؟

چگونه می‌توان خون بیگناهان را برزمین ریخت و قلب دردمندان را صد چندان به درد آورد و چشم‌های کودکان را با شکنجه و تحقیر عزیزانشان آشنا کرد و بعد با نام مبارک محمد رسول الله(ص) در پی احقاق دینش بود؟

چطور می‌توان با اذهانی که تنها و تنها در فکر فتح الفتوح بلاد شام و عراق و سایر سرزمین‌های اسلامی است دم از رسولی زد که فتح مکه را روز محبت و بخشش نامید؟ رسولی که اگر لحظه‌ای اراده می‌کرد تا در برابر مشرکان با زبان شمشیر دین خدا را عرضه کند دیگر نیازی به هجرت نداشت… چطور می‌توان از رسول مهربان، رسول محبت و رسول بلند نظر صحبت کرد و انسانیت را در مقابل چشمان خون فشان و حیرت زده تاریخ که از ظهر عاشورا هنوز در بهت است دوباره سر برید؟

چگونه می‌توان نام محمد(ص) را بر زبان راند و همزمان هر آنکه را که تفکر و عقیده‌ای دیگر دارد تکفیر کرد؟

آری از فردا روزی نه فقط فاطمه(س) که تمام تاریخ و انسانیت یتیم خواهد شد.

از فردا روزی تاریخ باید بار‌ها و بار‌ها درد سربریدن‌ها، اسیری‌ها، تحقیر‌ها و ظلم‌های آمده بر سر انسانیت را ببیند و دم برنیاورد چون یتیم است.

از فردا روزی زمین می‌داند که حوض‌ها و نهر‌هایش خشک می‌شوند و جای زلالی آب، بستر خون‌ها و خوف‌ها خواهند بود.

از فردا روزی آسمان به هر بهانه‌ای خواهد گریست و می‌گرید تا بلکه مرحمی بر دل تاریخ و انسانیت ذبح شده باشد… تا بلکه بشوید خون‌های ریخته شده را اما قطرات پاک باران را توان شستن دریا دریا خون نیست…

و امروز که پز حقوق بشر و انسان دوستی زمینیان را باد به سرانداخته و موجب فخرشان در کهکشان‌ها است، امروزی که زمان و مکان درنوردیده شده و علم و فناوری سلطه‌گری می‌کند، امروز که تمدن‌ها به ظاهر ارج نهاده می‌شوند و حقوق حیوانات و درختان نیز به رسمیت شناخته شده، تاریخ هنوز شاهد دست و پا زدن انسانیت در قتلگاه است، تاریخ هنوز با چشمانی حیران و ترسیده و با حنجره‌ای که دیگر توان فریاد کشیدن ندارد می‌بیند چگونه در گوشه گوشه این جهان کودکان هنوز بینندگان مستقیم جنایت‌اند، مادران هنوز داغدار فرزندان کشته شده و پدران در حسرت دیدن رفاه برای خانوادشان.

امروز، در دهه دوم قرن 21 هنوز جنگ است و هنوز کشته‌ها روی خاک می‌پوسند و زمین توان درآغوش کشیدنشان را ندارد، هنوز انسان‌ها به دلیل دینشان سوزانده می‌شوند.

یا رسول الله! این پدر حقیقی تاریخ و انسانیت! ‌ای فرزند پاک ابراهیم خلیل الله! ببین و شاهد باش تا در محشر کبری دیگر نیازی به مرور نباشد! ببین و شاهد باش که بدخواهان ادیان الهی و بندگی صادقانه با پرچم‌های دروغین از درون و بیرون، سرزمین‌های اسلامی و تمامی بلاد را از وحشی‌گری سرشار کرده‌اند!

ببین وشاهد باش و از خدا برایمان طلب صبرکن! طلب پایان این رسم و این دروغ پردازی‌ها! پایان سربریدن‌ها و ترس‌ها! پایان خرابی‌ها و گرسنگی‌ها و قحطی‌ها! پایان جهنمی که به دست انسان برای ذبح انسانیت به پا شده است…

منبع: http://www.mehrnews.com