مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

مرحوم حاج شیخ عباس قمی نقل می کند که:

حضرت خدیجه (سلام الله علیها) در شب رحلتشان به پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) عرض کردند: یا رسول الله چند مطلب را می‎خواهم به شما عرض کنم. اول اینکه من را ببخشید چون من قدر شما را ندانستم و نتوانستم آنطور که شایسته شما باشد به شما خدمت کنم. پیامبر(صلی الله علیه وآله) به ایشان پاسخ دادند: تو کوتاهی نکردی و هرچه از دستت برآمد انجام دادی.

حضرت خدیجه ادامه دادند: مطلب دوم اینکه پس از من این دختر یتیم می شود. این دختر سه ساله را به شما می‎سپارم و مواظب او باشید.

سپس عرض کردند: مطلب سوم را حیا می‎کنم به شما بگویم؛ لطفا از اتاق تشریف ببرید تا دخترم فاطمه داخل شود؛ به او می‏گویم که به شما عرض کند.

پس از این سخن، حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) به اتاق وارد شدند. خدیجه(سلام الله علیها)، فاطمه(سلام الله علیها) را به آغوش کشیدند و به او گفتند: دخترم به پدرت رسول الله بگو که من هرچه داشتم در راه اسلام خرج کردم و الان برای تهیه کفن خود پولی ندارم. من از قبر می‎ترسم؛ از پدرت می‏خواهم که لباس خود را کفن من قرار دهد تا از عذاب قبر در امان باشم.

حضرت زهرا(سلام الله علیها) این سخنان مادر را به پیامبر(صلی الله علیه وآله) منتقل کردند که ناگهان جبرئیل نازل شد و عرض کرد: “خداوند عزوجل فرمود: که خدیجه تمام اموالش را در راه ما خرج کرد و سزاوار است که ما برایش کفن بفرستیم” و بدینگونه خداوند از بهشت برای این بانوی بانوان کفن فرستاد.

پیامبر(صلی الله علیه وآله) نیز آن ردای خویش را که با آن نماز شب می خواندند و عبادت می‏کردند به خدیجه دادند. پس در حقیقت حضرت خدیجه(سلام الله علیها) با دو کفن ـ یکی لباس بهشتی و دیگری لباس پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) ـ به خاک سپرده شدند.

وقتی شخصیتی رحلت می‏کند، یک روز، یک هفته یا حداکثر چهل روز برای او عزای عمومی اعلام می کنند. اما پیامبر (صلی الله علیه وآله) پس از رحلت حضرت خدیجه (سلام الله علیها) یک سال عزای عمومی گرفتند و آن سال را سال اندوه (عام الحزن) نامیدند.