مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

یا علی مدد

“آسمان و زمین عجیب بوی درد گرفته اند…

می دانی…

شق القمری در کوفه در پیش است که بر غربت هزار ساله ی تو تلمبار شده است…

بی قراری جان مرا به آتش کشانده است.

حصن حصین زمین ، آماده ی پرواز می شود…

و این اولین بار است که شیعه درد یتیتمی را به جان خویش می خرد…

علی علیه السلام … با همه ی هیبتی که آسمان را به تعظیم واداشته است، به محرابی می رود که قرار است ماه را در آن بشکافند…

وای… وای که درد این ثانیه ها پای قلمم را لنگ می کند…

یوسفم !

فاجعه ایست رمضان های بدون تو…

نمی دانیم بر کدامین درد شکیبایی پیشه کنیم؟

بر هیبت آنکس که از دست می دهیم یا بر غربت آنکس که به دستش نمی آوریم؟

تو بگو یوسفم!

شیعه چند سال دیگر به تحمل این درد ، محکوم است؟

لیله القدر در پیش است …

و من فقط یک نشانی از پیراهنت می خواهم …

تقدیر مرا به همین یک نشانه زیبا کن…”