مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

غصه‌ی جانسوز تو و قاسم و عباس و علی‌اكبر و جعفر شده داغ جگرم

سایه‌ٔ سنگین سرت روی سرم

خم شده دیگر کمرم

بعد تو بی بال و پرم

درد و بلایت به سرم ، كاش كه چشمی بگشایی و ببینی كه در این داغ جدایی چه به روز من و اطفال حرم آمده ای ماه خدایی

آن قدر سخت گرفتند به ما بعد تو در راه

كه از ما نرسیده است به كوفه

به جز سایه‌ی آهی .

هفت روز است به جای تو و عباس شدم همسفر سایه‌ی خولی و سنان

هر طرفی چشم من افتاد، غمی روی دل افتاد

كه نا گاه در آن كوچه‌ی تنگ از همه جا بارش سنگ آمد و یك پیرزن از جنس جهنم به كسی قول طلا داد كه با نیزه به نزدیكی بامش برود

لحظه‌ای آمد و دنیا به سرم ریخت كه سنگی به سر زخمی تو بوسه زد و سر ز روی نیزه‌ات افتاد

رقیه به سویت خم شد و تا خواست كه نامت ببرد شانه‌ی زنجیر ، حصاری به پرش شد ، پُرِ سرباز همه دور و برش شد،

نیش تلخ دو سه شلاق عجب درد سرش شد

تنش انگار حصیری است پر از تار سیاهی.

هفت روز است پرستار حرم زینب كبراست

سپر و حامی و غم خوار حرم زینب كبراست

پدر و مادر و دلدار حرم زینب كبراست

و وقتی همه خوابند نگهبانی بیدار حرم زینب كبراست

چه گویم كه ابالفضل علمدار حرم زینب كبراست

به خداوند قسم حیدر كرار حرم زینب كبراست

پس از حضرت حق و پسر خون خداوند، نگهدار حرم زینب كبراست
ولی چشم به نیزه ست كه از چشم تو بر خسته‌ی این راه رسد نیم نگاهی..