مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

 

در اصل رجعت هیچ شکی نیست. عده‌ای از انبیای الهی حتماً رجعت می‌یابند – عده‌ای از اهل عصمت (ع) بعد از ظهور حتماً رجعت می‌یابند و حتی بعد از ایشان حکومت می‌کنند – عده‌ای از مؤمنین، صابرین، منتظرین و شهداء نیز حتماً ظهور می‌یابند که البته از روایات چنین بر می‌آید که رجعت آنان اجباری نیست، بلکه به اختیار خودشان گذاشته می‌شود. می‌توانند در بهشت برزخی بمانند تا قیامت برسد و بهشت جاوید بروند و می‌توانند برگردند و حضرت را یاری نمایند.

نام برخی از این رجعت کنندگان (به عنوان مصداق) به صورت قطعی در روایات آمده است (مثل حضرت عیسی علیه‌السلام) – نام برخی دیگر، اگر چه در اقوالی آمده، اما شک است که آیا آن چه بیان شده، روایت است یا نقل؟ اگر روایت است، صحیح است یا مرسل یا غیر قابل قبول؟ راوی کیست؟ سندش چیست و …؟

اما در هیچ روایتی ندیدیم که «هوگو چاوز» بی‌تردید یکی از رجعت کنندگان است؟ البته مرد مبارزی بود، بیماری‌اش مشکوک بود، کارهای خوب و البته خطاهای بسیاری هم داشت. ولی هیچ دلیلی وجود ندارد که حتماً و بی‌تردید، از رجعت کنندگان هنگام ظهور و در کنار حضرت مسیح (ع) باشد!

پس، اگر کسی  خبر یقینی از رجعت ایشان داد، از سه حال خارج نیست، یا به روایت محکم و صحیحی دست یافته که تا کنون هیچ کس از آن مطلع نبوده است و یا مدعی ارتباط با عالم غیب است و یا سخن و ادعایی بی‌دلیل و منطق دارد.

البته «هوگو چاوز» سیاستمداری انقلابی و مبارز بود و می‌تواند برای ونزوئلا الگویی باشد، اما این که الگوی جهانیان باشد، به نظر غلوّ می‌رسد