مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

 
صفوان جمّال حكايت كند: روزى در محضر مبارك آن حضرت بودم ، كه يكى از مؤمنين به نام زياد بن مروان عبدى - كه در دستگاه حكومت بنى العبّاس همكارى داشت - به مجلس آن حضرت وارد شد.

امام كاظم (ع) به او خطاب كرد و فرمود: آيا با آنها همكارى و هماهنگى در كارها داريد؟

زياد گفت : آرى ، اى مولا و سرورم !

امام (ع) فرمود: چرا چنين مى كنى؟!

گفت : اى سرورم ! من مردى آبرودار و آبرومندم ، و نيز عائله مند مى باشم؛ و مال و ثروتى هم ندارم كه تامين معاش و زندگى كنم .

حضرت فرمود: اى زياد! به خداى يكتا سوگند، چنانچه از آسمان به زمين بيفتم و قطعه قطعه گردم و گوشتهاى بدنم را پرندگان جدا كنند، اين برايم بهتر است تا آن كه با اين ظالمان همكارى و معاشرت داشته باشم .

صفوان گويد: پرسيدم، يا ابن رسول اللّه ! پس در چه صورتى مى توان با آنها همكارى نمود؟

امام (ع) فرمود: در صورتى مى توان كنار آنها بود و با آنها همكارى نمود كه براى نجات مؤمنى يا آزادى اسيرى باشد، كه در چنگال آنها گرفتار باشد.

و در غير اين صورت، خداوند متعال به كمك دهندكانِ ظالمان وعده عذاب دردناك داده است .
بعد از آن، امام (ع) افزود: پس مواظب باش ، كه خداوند متعال شاهد و ناظر همه حالات و همه كارها است ؛ و آنچه را كه اراده نمايد، انجام مى دهد.

مستدرك الوسائل : ج 13، ص 136، ح 15