مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

تنها 17 روز… به عید الله الأکبر باقی است

جمعه اوّل ذی‌الحجّة سال دهم هجری قمری، 10 اسفند سال دهم هجری شمسی، اوّل مارس سال 632 میلادی

در هفتمین روز از طیّ مسیر مدینه تا مکّه، کاروانیان با عبور از “جُحفه” و “غدیرخم” عازم  “قُدَید” می‌شوند. “جحفه” در 156 کیلو متری مکّه، میقاتِ کسانی است که از مسیر شام و مصر به مکّه مشرف می‌شوند. (امروزه هم وطنان ایرانی ما نیز- در صورتی که در برنامه حجّ آن‌ها، تشرّف به مکّه پیش از زیارت مدینه باشد- از این میقات احرام می‌بندند.) تقریباً در سه کیلومتری این محل به طرف مکّه، غدیرخم قرار دارد که آبگیری باصفا در خود دارد و درختانی کهن سال بر آن سایه انداخته‌اند.

جحفه- که سه راهی مسیرهای مدینه، عراق و مصر به حساب می‌آید- خود یادآور خاطرات شیرینی است. یک سال پیش، یعنی در سال نهم هجرت، در همین محل بود که امیرمؤمنان علیه السلام به ابوبکر رسیدند و مأموریت ابلاغ آیات برائت را از او تحویل گرفتند و به دستور پیامبر خدا صلی الله علیه و آله، وی را به مدینه باز گرداندند. چنان که می‌دانیم، وقتی آیات آغازین سورة برائت نازل گردید و رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله فرمان یافتند که آن آیات را در ایّام حجّ به مشرکان ابلاغ و اتمام حجّت کنند، ابتدا ابوبکر را، به سبب کینه نداشتن مشرکان از وی و اصرار برخی از دوستانش، به همراه چهل نفر مأمور انجام فرمان ساختند؛ اما… ساعتی بعد، جبرئیل نازل گردید و پیغام خدا را رسانید که: «این کار را حتماً باید خود پیامبر یا کسی که از او باشد، صورت دهد».1 در این جا بود که امیرمؤمنان علیه السلام- که به زبان قرآن “نَفسِ نبی” بود- مأموریت یافت و پای در راه گذاشت تا تنها و یگانه در برابر مشرکان مکّه بایستد و پیام را ابلاغ کند.

…چنین بود که جحفه بار دیگر فضیلت بی‌حد و برتریِ بی‌قیاسِ ابوتراب را نسبت به دیگر مسلمانان گواه آورد و در پی آن، در دهم ذی‌الحجّة سال نهم، بانگ رسای علوی در جَمَرة عَقَبه در مِنا طنین انداز شد که:

«بَرائتٌ مِن اللهِ و رسولِه إلَی الّذینَ عاهدْتُم مِنَ المُشرِکینَ…» (سورة توبه 

. مدارک علمای شیعه: بحارالانوار و  الغدیر/1/صص338 -341 به استناد هفتاد و سه مدرک از اهل سنّت