مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

ما در باب اعمال نیک داریم که خیر، به طور عملی و لفظی باید کنار هم باشد. نسبت به تربیت کسانی که تحت تربیت انسان قرار میگیرند مثل فرزند انسان، باید با هم باشد تا خوب تأثیر بگذارد.

در یک روایتی از امام رضا علیه السلام آمده که حضرت فرمود:

«مُرِ الصَّبِیَّ فَلیَتَصَدَّق بِیَدِه بِالکِسرَةِ وَ القَبضَةِ و الشَّیءِ وَ إن قَلَّ» :کودک را امر کن تا با دست خود صدقه بدهد، اگرچه کم باشد.

بصورت گفتاری به او امر کن این کار را بکند! حال که میخواهی دست گیری از مستمند کنی و صدقه بدهی با دست او بده! پول را بده به او بگو: تو بده! صدقه را تو می دهی امّا به دست او بده!

ببینید چقدر زیبا می اید مطلب را بیان میفرماید:

« فَلیَتَصَدَّق بِیَدِه » با دست بچّه هات قبضه را یک مُشت میگویند میخواهی در راه خداانفاق کنی، دستگیری از مستمندان بکنی، هم به او امر کن، هم با دست او این کار را بکن! یعنی هم گفتاری هم کرداری. هر دو با هم.

گزیده ای بیانات حاج آقا مجتبی تهرانی

انسان براى رياست چند روزه دست به چه جنايتها و قتلها و غارتها و خودكشى ها مى زند؟ معلوم نيست كه آيا به رياست مى رسد و يا خير، و اگر رسيد معلوم نيست بعد از رياست آيا چند روز باقى مى ماند يا خير؟

با اين كه عبدالرحمان بن عوف براى به خلافت رساندن عثمان آن همه كوشش نمود، وقتى عثمان به عيادت او رفت رويش را از او برگرداند.
هم چنين وقتى عثمان به عيادت ابن عباس رفت و به او گفت:

مى خواهى چيزى به تو بدهم؟

پاسخ داد: حالا؟!

دم مردن كه دارم از دنيا مى روم؟

آن وقت كه به آن احتياج داشتم از من بريدى.

گفت: براى اولادت (دخترانت).

گفت: از رسول اللّه ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ چيزى به آنها تعليم نموده ام كه براى رفع محروميّت آنها كافى است، ومنظورش خواندن سوره ى واقعه در شب بود.(1)
البتّه شايد خواندن سوره ى واقعه براى معتقد و غيرمعتقد يكسان نباشد، به حسب نقل نيز در اين مورد و يا نظاير آن فرموده اند: «إِنَّما يَنْفَعُ هذا أَهْلَ الْبَصآئِرِ.» اين تنها براى صاحبان بصيرت سودمند است.

—————–

1.درباره ى اين كه خواندن سوره ى واقعه پيش از خواب و يا در نماز عشا براى ايمنى از فقر مفيد است، ر.ك: البلد الأمين، ص 165؛ مصباح كفعمى، ص 46 و 170، هر دو مورد به نقل از «نفليّه ى» شهيد اوّل ـ رحمه اللّه

فرمایشات آیت‌الله بهجت قدس‌سره ،http://v0.bahjat.ir

ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻗﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ؟
ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ،ﮐﻢ ﻭﺑﯿﺶ ﻣﯿﺴﺎﺯﯾﻢ. ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ : ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻟﻮ ﻧﻤﯿﺪﯼ ؟!
ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻫﻢﮐﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺟﻮﺭ ﺑﺸﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻡ ،ﺧﺪﺍ ﺑﺰﺭﮔﻪ ﻧﻤﯿﺬﺍﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ. ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ
ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ. ﺧﺪﺍ ﺭﺯﺍﻗﻪ، ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ …
ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺩﯾﮕﻪ!
ﮔﻔﺖ: ﺗﻮﻓﮑﺮﮐﻦ ﯾﻪ ﺗﺎﺟﺮ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﯾﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﻮﻝ ﺑﺮﺍﻡ ﻣﯿﺎﺭﻩ ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﻫﺎﻥ. ﻧﺎﻗﻼ ﺩﯾﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﺷﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ. ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟
ﮔﻔﺖ : ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﯼ.
ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﻪ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ .. ؟ !

ﻫﯽ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﯿﮑﻨﯿﻤﺎ ﻭﻟﯽ ﻫﻨﻮﺯﺧﻮﺏ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻻﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ .

ﺗﺎﺍﯾﻦ ﺷﮏ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻧﺮﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍﺕ ﻣﯿﺸﻦ ﺍﻻ ﺧﺪﺍ …

مرحوم ﺣﺎﺝ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺩﻭﻻﺑﯽ ‏

انسان واقعی

ابوعلی سینا در کتاب الاشارات خود می گوید:

« مَنْ تَعَوَّدَ اَنْ یُصَدِّقَ بِغَیْرِ دَلیلٍ فَقَدِ انْخَلَعَ مِنْ كَسْوَةِ الاِْنْسانِیَّةِ»

هر كس كه عادت كرده حرف را بدون دليل قبول كند، او از لباس آدمی‏ بيرون رفته. يعنی آدم حرف را بدون دليل نمی‏پذيرد. نقطه مقابلش كسانی هستند كه عادت دارند هر چيزی را بی‏دليل انكار كنند. اين هم بد است.

او می‏گويد: « كُلُّ ما قَرَعَ سَمْعَكَ مِنَ الْغَرآئِبِ فَذَرْهُ في بُقْعَةِ الامْكانِ، ما لَمْ يَذُدْكَ عَنْهُ قآئمُ الْبُرْهان »

اگر يك چيز عجيبی شنيدی، مادامی كه دليلی بر امكان يا عدم امكانش‏ نداری رد نكن؛ و قبول هم نكن. بگو ممكن است باشد. انسان واقعی آن است‏ كه قبول و ردّش بر معيار دليل باشد، و هر جا كه دليل نبود «لا ادری» و «نمی‏دانم» بگويد. [1]

پی نوشت :
1. شهید مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام ، ص 281

شهید آیت الله دستغیب:

اگرسگ گرسنه ای به شما روی بیاورد و همراه شما نان و گوشت باشد.
آیا به گفتن چخ سگ میرود؟!
چوب هم بلند کنی فایده ندارد، او گرسنه است وچشمش به غذا و دست بردار نیست.
اما اگر هیچ همراه نداشته باشی، می فهمد چیزی نداری و میرود…

دل شما مورد نظر شیطان است…

نگاهی به دل می کند اگر آذوقه اش در آن بود، (حب مال، زر و زیور، شهوت،بخل،حسادت و…) همانجا متمرکز میشود صدبارهم بگویی :
( اعوذبالله من الشیطان الرجیم ) فایده ندارد. اگر طعمه اش را دور کنی آنگاه می بینی با یک استغفار فرار می کند.

رسول خدا(ص) در خطبه‌ای پس از سفارشی اکید به نماز و اثر مداومت آن در پاک شدن از گناهان، فرمود:

“ای مردم هیچ بنده‌ای نیست جز آنکه ریسمانی چند بر [اعضای] او گره خورده، پس چون ثلثی از شب گذشت فرشته‌ای نزد وی می‌آید و می‌گوید: برخیز خدا را یاد کن که صبح نزدیک شده است. اگر حرکت کرده برخیزد و خدا را یاد کند یک گره از گره‌های او باز می‌شود و اگر به پا خیزد و وضو بگیرد و به نماز بایستد همه گره‌ها گشوه می‌شود تا اینکه با چشمی شاد و روشن وارد صبح شود". معلوم می‌شود گره‌های روز را نماز شب باز می‌کند.

امام حسن عسکری (علیه‌السلام) می‌فرماید: “إن الوصول إلی الله سفر لا یُدرک إلا بامتطاء اللیل، من لم یحسن أن یمنع لم یحسن أن یعطی” سیر الی الله و وصول به خدای سبحان سفری است که مرکوب راهوار آن، شب زنده‌داری است، برای کسی که مشتاق لقای حق است بهترین وسیله، شب زنده‌داری است.

همین بیان را به شکل دیگری امام صادق (علیه‌السلام) از امیرالمؤمنین (سلام‌الله علیه) نقل فرموده که: “نبّهْ بالتفکر قلْبک، وجافِ عن النوم جَنْبک، واتق الله ربّک” با تفکر دلت را بیدار و آگاه کن و شب هنگام برای نماز شب برخیز و از خدای خویش بهراس. تفکر، دل را بیدار می‌کند چون گاهی خواب بر دل عارض می‌شود و انسان چیزی را درک نمی‌کند.

علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: به خدا پناه می‌بریم از این که عقل بیارمد “نعوذ بالله من سبات العقل".

حکمت عبادات
آیت الله جوادی آملی