مدرسه علمیه حضرت قاسم بن الحسن(ع) تهران

از آنجا كه در مسير زندگي دشواري و مشكلات وجود دارد، دستور داده‌اند در شدايد و مشكلات روزه بگيريد.
يعني اگر ما در هر نمازي چند بار از خداي سبحان استعانت مي‌كنيم و مي‌گوييم ﴿إِيِّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ﴾ راه كمك‌رساني را هم خدا بيان فرموده است. ولي اين چنين نيست كه بگوييد: كمك كن! و ما رايگان كمك برسانيم. اگر سخن از ﴿وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ﴾ است، راهش را هم قرآن به ما آموخته كه: ﴿وَاسْتَعِينُوْا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ﴾و اين صبر به «صوم» تفسير و تطبيق شده و در حديث آمده است كه: «إذا نزلت بالرّجل النازلة والشديدة فليصم» هرگاه براي كسي مشكل يا حادثهٴ خاصي پيش آمد بايد راي دفع يا رفع آن روزه بگيرد.
اين روزه چه نقشي دارد كه مشكل را حل مي‌كند؟ انسان را به كجا مي‌رساند كه بر مشكل پيروز مي‌شود؟ تازه اين امساك ظاهري است؛ امّا روزه، حكمتهايي دارد كه روح را به مقام بالا مي‌رساند و روح بلند بر طبيعت فايق است.
اگر كسي براي خدا روزه گرفت چون كارها به دست اوست مشكل را حل مي‌كند
اين راهها را قرآن در اختيار ما گذشته است؛ زيرا باطن روزه به قدري نيرومند است كه انسان را بر جهان طبيعت ـ به اذن خداـ پيروز مي‌كند
آیت الله جوادی آملی /سایت اسراء